Minsan, hindi sapat ang mga salita upang ilarawan ang tinatakbo ng ating buhay. Minsan, walang salitang maiuugnay sa kasalukuyang niyayakap ng ating puso’t isipan.
Marami kang nais simulan. Gawin. Tapusin. Ngunit maraming pagkakataon na mapaparaliso ka na lamang nang ‘di mo namamalayan. Mapapabuntung—hininga. Dahil matapos ang ilang araw, ilang linggo at ilang buwan, isa pa ring plano ang mga mithiin mo. Wala pa ring progreso.
Maraming salik ang nasa likod nito.
At kung ano man ang mga ito, nawa’y maging mahinahon at mapagpasensya ka sa iyong sarili.
Nawa’y matagpuan mo ang kapayapaan, kahit na minsan, mas maingay pa ang iyong isipan kaysa sa iyong kapaligiran.
Nawa’y makita mo sa tuwina ang kabuuan ng iyong layunin. At huwag magpabulag sa mga luha na tumatabing sa iyong paningin.
Nawa’y magpahinga ka sa mga panahong hapo at pagod na ang iyong katawan at isipan. Puwede namang huminto. Huwag lang susuko.
At kung dumilim man ang iyong paligid at puro pagdududa ang iyong marinig, nawa’y alalahanin mo na ang buhay mo ay isang pagtitiwala na iniatang sa iyo.
Walang sinuman sa atin ang karapat-dapat ng pagtitiwala na iyun. Ngunit pinili Niya pa ring pagkatiwalaan tayo.
Tandaan mo…
Kung sa palagay mong wala nang naniniwala sa’yo, may ISA na higit pa sa lahat ang pagtitiwala sa iyo.
*I do not own the posted image. All rights belong to its rightful owner.
Pinay 